ثانیه‏ای جای مایلی کهن بنشین!

برای قاضی شریفی که به جو ورزشگاه‌ها بی تفاوت است

ثانیه‏ای جای مایلی کهن بنشین!

«تاسف بار»، مطمئناً کمترین ولی مودبانه ترین جمله ای است که می‌توان برای وضعیت فرهنگی ورزشگاه‌های کشور استفاده کرد. امروز حتی تماشای یک بازی فوتبال از تلویزیون در کنار خانواده با صدایی باز، غیرقابل تحمل است.

به نوشته ایران ورزشی، ورزشگاه‌ها امروز بستری امن را برای زندگی در فضای اوباشگری فراهم کرده و انگار برخوردهای مهربانانه فدراسیون فوتبال، کمک حال این هتک حرمت‌ها شده است. آیا اولین جملات قاضی شریفی به عنوان رییس کمیته انضباطی را به یاد دارید؟

او با حذف کردن برخوردهای قاطع قاضی شاه حسینی از کمیته انضباطی فدراسیون فوتبال، ادعای تازه ای را به فدراسیون آورد... آیا او هرگز توانست مقابل رفتارهای زشت هواداران فوتبال ایران، از تیم‌های خاطی امتیازی کسر کند؟

با قاضی شریفی که نشان داده است بیش از آنکه توجه و نگاه خود را به عملکرد بازیکنان، مربیان، داوران و هواداران جلب کند، متوجه برد رسانه ای رفتارهای خود است باید باب تازه ای از گفت و گو را باز کرد. مردی که مدعی می‌شد فضای حاکم بر فوتبال ایران را از تنش‌ها دور خواهد کرد، عملا نشان داد با برخوردهای دور از قاطعیت خود، جامعه فوتبال را ناخودآگاه به سوی پرده دری راند.

سالی که او بر مسند ریاست کمیته انضباطی نشسته بود، با فراوانی حواشی ناسالم روبه‌رو شد. ضرب و شتم خبرنگار به دست خداداد، کتک زدن یک تماشاگر به دست بازیکنان تیم ملی، کوبیده شدن توپ به صورت نوجوان توپ جمع کن، بازی اشعار هواداری با نوامیس بازیکن، مربی و داوران، اعتراضات بی مرز و لگام گسیخته به داوری و در یک کلام، کلکسیونی داشتیم از اتفاقات ناهنجار که با لبخند و ملاطفت همراه بود. نتیجه تمامی این ملاطفت‌ها چه شد؟

با قاضی شریفی بحث را از جایی ادامه می‌دهیم که او ادعا کرد تیمی که هوادارانش فحاشی کنند را با کسر امتیاز روبه‌رو خواهد کرد. او هرگز به تهدید خود که بسان سنگی بزرگ‌ به نشانه نزدن بود، جامه عمل نپوشاند تا هر روز بیش از قبل فضای حاکم بر ورزشگاه‌ها کثیف‌تر شود.

آیا مادر یک خانواده که بر اساس اصول خانوادگی و چارت‌های اخلاقی و اجتماعی کودکانش را پرورش می‌دهد امروز حاضر می‌شود فرزندانش را برای تماشای فوتبال به هر یک از ورزشگاه‌های کشور بفرستد؟

قاضی شریفی عملا ورزشگاه‌ها را به حال خود رها کرد فحش و ناسزا به مربی و بازیکن حریف یا داور بازی تبدیل به تاکتیک میزبانان برای پیروزی شود. بی شک به یاد دارید که تا همین چندی قبل و زمان ریاست شاه حسینی، کمتر کسی مجال فحاشی در ورزشگاه را پیدا می‌کرد.

همصدا شدن هواداران در استفاده از الفاظ رکیک با محرومیت‌های بلند مدت همراه بود.
قاضی شریفی به جو ورزشگاه‌ها نگاهی بیاندازد بعد به یک سؤال پاسخ دهد. او آیا هرگز در بازی سایپا - استقلال خود را لحظه‌ای جای محمد مایلی کهن گذاشت؟

آیا در بازی پرسپولیس مقابل مس کرمان با خودش فکر کرد مسعود مرادی در تمام 30 دقیقه پایانی از فریادهایی که می‌شنید چه کشید؟ آیا شاه حسینی درک کرده اسطوره‌ای مانند دایی که سال‌ها برای این فوتبال نه زحمت کشیده، که جان کنده است شرافت خود را به دست اشعار هولیگانی سپرد؟

از قاضی شریفی که نشان داده کمتر انتقادی را بر مجموعه و عملکردش برنمی تابد باید پرسید شکل و شمایل مدیریتی او تا چه حد در آلودگی بیشتر فضاهای ورزشی کشور مؤثر بوده است؟

تاکتیک تیم‌ها می‌تواند تغییر کند. از این پس نیازی نیست یک هفته تمرین کنید! کافی است هوادارانی داشته باشید که بتوانند رکیک ترین را با صدایی رسا روی سکوها یا پشت نیمکت تیم حریف صرف کنند. با صدای بلند فریاد بزنید و نگران عواقب آنچه می‌گویید نباشید... حتی کسی حق ندارد شمایی را که احتمالاً از دیدگاه مربیان و مدیرانتان شریف ترین تماشاگران دنیا هستید با یک مشت تماشاگر غربی قیاس کند!

سر از لاک خود بیرون بیاوریم. گذشت روزهایی که می‌گفتیم بهترین تماشاگران دنیا را داریم. ناموس، هویت و شناسنامه ماست. چطور همین ما به خودمان اجازه می‌دهیم در یک هم آوایی ناجوانمردانه، ناموس و شرف یک هموطن را به عنوان اهرم موفقیت به بازی بگیریم؟ بر سر ما چه آمده است؟ 

منبع : http://www.tabnak.ir/pages/?cid=45041