چرا حزب الله وارد سوریه شد؟

یک سال پس از اعلامیه رسمی
چرا حزب الله وارد سوریه شد؟
علی قادری
عصر ایران - یک سال از اعلامیه رسمی حزب الله مبنی بر ورود نظامی به بحران سوریه می گذرد. اقدامی که نه تنها باعث تغییرات اساسی در معادلات میدانی شد بلکه به صراحت می توان ادعا کرد که اگر حزب الله نبود دمشق، مدت ها پیش سقوط کرده بود.
به این ترتیب یکی از دلایل اساسی ورود حزب الله به معرکه، جلوگیری از سقوط نظام سوریه به عنوان یکی از ارکان اساسی محور مقاومت در خاورمیانه بود. با این حال اگر از نیروهای حزب الله بپرسید آیا برای دفاع از بشار اسد وارد سوریه شدید خواهید شنید: هرگز!
 
آنها دلایل زیادی برای این اقدام خویش دارند. اولین انگیزه آنها، مذهبی است. دفاع از مقام سیده زینب. برای حزب الله قابل قبول نیست که تکفیرین بر روی دیوار حرم حضرت زینب بنویسند که بزودی زمان زوال تو نیز خواهد رسید. حزب الله وارد سوریه شود تا لن تسبی زینب مرتین! تردیدی نیست که در صورت عدم مداخله حزب الله، تکفییرین به وعده خویش عمل کرده بودند.

مقابله با خطر تکفیریینی که از هفتاد کشور جهان به سوریه آمده اند یکی از ماموریت های اصلی حزب الله در سوریه است. داعش(دولت اسلامی عراق و شام)، جبهه النصره و جبهه اسلامی نمایندگان رسمی این جریانات در سوریه هستند. جریان هایی که عملا باعث حذف ارتش آزاد سوریه شده اند که فرمانده این ارتش، سلیم ادریس چندی پیش به قطر پناهنده شد.
 
اولین میدان رسمی درگیری حزب الله و تکفیر در منطقه قصیر واقع در جنوب غربی استان حمص بود. این منطقه که در مجاورت منطقه بقاع لبنان و شهرهای هرمل و بعلبک قرار دارد آکنده از روستاهایی است که ساکنین شیعه آن، سوری های لبنانی الاصل هستند که بسیاری از آنها دارای کارت ملی لبنانی هستند. پس از ورود تکفیریین به این منطقه، تعداد زیادی از آنها قتل عام و ذبح شرعی شدند. حملات موشکی از قصیر به هرمل و روستاهای مجاور در داخل لبنان نیز بخش دیگری از اقدامات آنها بود. در پاسخ به این اقدامات، حزب الله در اواخر بهار 2013 با هماهنگی ارتش سوریه وارد منطقه قصیر شد و طی 17 روز این منطقه را پاکسازی کرد.
 
به این ترتیب یکی دیگر از دلایل حزب الله، حمایت از اهالی این روستاها و پیشگیری از هجوم  گروه های مسلح تکفیری به منطقه بقاع شمالی و شرقی بود.
 
معرکه سوریه برای حزب الله لبنان همانگونه که اخیرا سید حسن نصرالله اعلام کرد، یک معرکه وجودی است، چرا که نه تنها حمص، عقبه جغرافیایی استراتژیک برای حزب الله به شمار می رود بلکه اساسا یکی از دلایل اصلی جنگ سوریه، جدا کردن سر مقاومت اسلامی لبنان است و حزب الله به خوبی به این امر واقف است.

حزب الله آخرین گروه لبنانی بود که وارد معادلات بحران سوریه شد چرا که جریان المستقبل به رهبری سعد حریری از روزهای آغازین این بحران به حمایت تبلیغاتی، سیاسی و لجستیکی مخالفین مسلح پرداختند که اسناد، شواهد و اعتراف رسمی سران این جریان به این دخالت ها به اندازه ای است که قابل کتمان نیست. اساسا به لحاظ تاریخی نمی توان لبنان را از سوریه جدا دانست چرا که درهم تنیدگی طایفه ای و مذهبی این دو کشور تا جایی است که مثلا امین جمیل رییس حزب مسیحی کتائب لبنان و رییس جمهور اسبق این کشور که امروز جزء جریان 14 مارس به شمار می رود دارای کارت ملی سوری است و یا مرجعیت شرعی مسیحیان مارونی سوریه در لبنان قرار دارد.  
با این حال پرسش های زیادی وجود دارد که مداخله حزب الله در سوریه با آن روبرو است؟ حتی با وجود این دلایل، مخالفین حضور حزب الله اعلام می کنند که آیا در لبنان، ارتشی وجود ندارد که در برابر حملات تکفیرین به شهروندان لبنانی دفاع کند؟ آیا در لبنان دولتی نیست که با این اقدامات مقابله کند؟ پاسخ این پرسش ها برای آنهایی که لبنان را می شناسند فقط یک پاسخ واقعی است؟ نه!

با اتخاذ موضع بی طرف دولت لبنان به ریاست نجیب میقاتی، ارتش لبنان که بیشتر شبیه پلیس است، ارتش نیز از ورود به برخورد نظامی با این گروه ها امتناع کرد. اما عملا یک جریان سیاسی لبنانی وابسته به عربستان به حمایت همه جانبه گروه های مسلح پرداخت. منطقه عرسال در بقاع، محور عکار-تلکلخ و سلسله کوه های قلمون در مرز دو کشور با حمایت دستگاه امنیتی لبنان که در اختیار جریان مستقبل است به معابر اصلی سلاح و مسلحین به داخل سوریه تبدیل شدند تا در عمل ثابت شود بی طرفی به چه معنا است. در چنین فضایی اگر حزب الله وارد سوریه نشده بود انتحاریون خود را به صور در جنوب لینان رسانده بودند!

پرسش دیگر این است که آیا در سوریه، ارتشی نیست که بتواند در برابر گروه های مسلح بایستد در پاسخ باید گفت که ارتش سوریه تا قبل از ورود حزب الله یک ارتش کلاسیک بود که عملا در برابر صدها گروه مسلح که با تاکتیک های غیر کلاسیک می جنگند ناکارامد بود. ارتش سوریه پس از عملیات قصیر با هدایت حزب الله، سازمان نظامی خویش را بازبینی کرد و با بکارگیری تاکتیک های غیر کلاسیک توانست ابتکار عمل را در مقابله با گروه های مسلح در اختیار بگیرد.

پرسش دیگری که مطرح می شود این است که آیا حزب الله با دستور ایران وارد بحران سوریه شد تا کفه معادله سعودی-ایرانی در خاورمیانه تنظیم شود؟ در پاسخ باید گفت که ساختار روابط ایران و حزب الله بیشتر یک رابطه پدر- فرزندی است تا یک رابطه دستوری. پس از سه دهه از تاسیس حزب الله، این تشکیلات به اندازه ای از بلوغ رسیده است که می توان با وی مشورت کرد و در برخی موارد پیشنهادهای آن را نیز پذیرفت. تنبیه حماس نمونه ای از پیشنهادهای حزب الله به ایران است!

سخت ترین پرسشی که شاید در افکار عمومی ایران در برابر دخالت حزب الله در سوریه مطرح شود این است که آیا مردم سوریه با دخالت حزب الله در بحران کشورشان موافق هستند یا نه؟ طبیعی است که دخالت حزب الله مخالفت بخش هایی از مردم این کشور را در بر داشت. اگر از موافقین و مخالفین نظام بگذریم که پاسخ آنها به این پرسش واضح است باید گفت که اعتقاد روزافزون در میان بخش خاکستری مردم سوریه بر این است که در صورت عدم دخالت حزب الله، جایگزین حکومت کنونی، یک رژیم اسلامگرای تکفیری بود که نه تنها تهدیدی برای همه اقوام مسیحی، علوی و کرد بود بلکه اکثریت سنی سوریه نیز از این تهدیدات در امان نبودند. بسیاری از سربازانی که توسط داعش یا النصره ذبح شده اند و اعضای بدن آنها بیرون کشیده شده است سنی بودند. بسیاری از شهروندانی که در بمب گذاری ها کشته شده اند نیز سنی بودند. برای تکفیریین فرقی میان سنی و غیر سنی وجود ندارد هر که با تفکر سلفی و تکفیری همراه است مسلمان و سایرین همگی کافر هستند و قتل آنها واجب!

بنابراین این آگاهی در میان این قشر از مردم که عمدتا ساکنین شهرها هستند شکل گرفته است که دخالت حزب الله یکی از عوامل اصلی بازدارنده تبدیل بحران کشور به یک نسل کشی طایفه ای و مذهبی است.
 
در نگاه منطقه ای و بین المللی نیز دخالت حزب الله در بحران سوریه دارای اهمیت زیادی است. بی تعارف باید اعتراف کرد که حفظ سوریه یکی از برگه های اصلی ایران در مذاکره با قدرت های جهانی بر سر پرونده هسته ای است. چرا عربستان سعودی ناراضی اصلی حضور حزب الله در سوریه است؟ چرا بزرگترین هجوم داعش و النصره به منطقه غوطه شرقی در آخرین شب مذاکرات ایران و 5+1 در ژنو صورت گرفت؟ عصبانیت عربستان از حضور حزب الله بی دلیل نیست و طبیعی است که صدای انفجار این عصبانیت امروز در بیروت به گوش می رسد!

عصر ایران

نگاهی متفاوت به حادثه تیراندازی در بزرگراه بابایی

زنده باد مداحی آماتور!
مهرداد خدیر
عصر ایران - ماجرای تیراندازی یک مداح مشهور و به تعبیر روزنامه جمهوری اسلامی « گران» در بزرگراه شهید بابایی تهران در یک هفته گذشته واکنش های گسترده ای درپی داشته است. از جمله در همین سایت به این موضوع پرداخته شده است.

به همین خاطر این گفتار بر آن نیست که آنها را تکرار کند. غرض اما اشاره به دو سه نکته کمتر گفته شده است:

1- تصویر نسل ما از «مداح» و « مداحی» یک شغل نبود ولو وجهی هم دریافت می کردند. شخص در عین کسب و کار یا معلمی ، تجارت و کشاورزی در مناسبت های مذهبی تبرکاً  و تیمناً اشعاری می خواند و اصطلاحا اشکی می گرفت و ثوابی می برد. شاید هم پولی می گرفت یا نمی گرفت. مداحی مدرن اما این کار را به یک حرفه تبدیل کرده و از شکل آماتور درآورده است. کما این که روزنامه جمهوری اسلامی در خبر خود بر واژه «گران» تاکید می کند.

نسل انقلاب با سه گونه مداح رو به رو بودند: یکی مداحان سنتی که کاری به کار سیاست نداشتند. پول هم شاید می گرفتند اما نرخ نداشتند و مداحی شغل اصلی آنها نبود.  دسته دوم مداحان سنتی که با انقلاب همراه بودند. نمونه این افراد مداحی بود که به حسینیه جماران می آمد و امام خمینی با شنیدن صدای او اشک می ریخت.(مرحوم حاج سید علی اکبر کوثری). دسته سوم مداحانی که امروزی تر بودند اما از این راه ارتزاق نمی کردند. مشهورترین آنها حسین شمسایی با آن صدای گرم بود که در نهاد ریاست جمهوری مشغول شد و در تصاویر متعدد کنار آیت الله خامنه ای و آیت الله هاشمی رفسنجانی دیده می شود. اینها همه ذیل روحانیت تعریف می شدند.

2- نسل جنگ مداحانی را به یاد دارد که استعداد خود را برای تهییج مردم علیه تجاوز دشمن به کار گرفتند. مشهور تر از همه صادق آهنگران و در مرتبه بعد کویتی پور بود و چند  نفر دیگر که صدای آنان با جنگ هشت ساله پیوند خورده است. مگر می توان فتح خرمشهر را بدون «ممّد نبودی ببینی ...» تصویر و ترسیم کرد؟

3- بعدتر اما مداحانی ظهور کردند که حرفه ای شده بودند و این به خودی خود البته مذموم نیست.اما پای برخی امتیازها و حمایت های دولتی و حکومتی به میان آمد.

جالب تر از همه این که تا پیش از این تصور می شد مصداق حکومتی بودن آنان تبلیغ از صدا و سیما و دریافتی های مالی از برخی نهادها و حضور در مراسم رسمی است اما قضیه اخیر نشان داد مجوز حمل سلاح را هم باید اضافه کرد. در این روزها از زبان مقامات مختلف شنیده ایم که این شخص مجوز داشته است.  حال آن که می دانیم اگرمجوز نداشت  همان موقع بازداشت می شد.  همین که بازداشت نشده به خاطر همان مجوز است اما آیا داشتن مجوز حمل سلاح می تواند توجیه اسلحه کشی هم باشد؟

مگرافسران آگاهی مجوز حمل سلاح ندارند؟ کجا شنیده ایم که در غیر ماموریت از سلاح استفاده کنند؟
 
مداحی آماتور ما را یاد امثال کوثری، شمسایی و حتی حسین زمان می اندازد و مداحان دوره جنگ آهنگران و کویتی پور را به ذهن می آورد اما نام این جدیدی ها که می آید آدم یاد کمک های شهرداری و احمدی نژاد و اظهار نظرهای پرخاش آمیزسیاسی واخیرا تیراندازی می افتد.

اگر مداحی یک شغل و صنف است اتحادیه راه بیندازند و نرخ تعیین کنند و به همین شغل بسنده کنند. اگر هم برخی با حفظ سمت در نهادهای نظامی و شبه نظامی به این کار نیز اشتغال دارند این دو موقعیت را تفکیک کنند.

راز بقای قیام امام حسین-ع- وجه مظلومانه آن است. هفت تیر کشی یک مداح که مایل است با لقب « خادم الحسین» شناخته شود با این خصیصه تعارض دارد و شاید ناشی از اشتغالات مادی و اقتصادی و سیاسی برخی آقایان باشد.

در باب سی و پنجم قابوسنامه آمده است: « و مدح که گویی در خور ممدوح گوی و آن کسی را که هرگز کارد بر میان نبسته مگوی، شمشیر تو شیر افکن است و به نیزه، کوه بیستون برداری و به تیر، موی شکافی...»

بنده خدا عنصر المعالی کیکاووس بن وُشمگیر نویسنده قابوسنامه بیم داشته ممدوح، کارد بستن هم نداند ولی مادح یا مداح در باب شمشیر او بگوید و حدس نمی زده صدها سال بعد ممکن است خود مداح، مسلح به سلاح باشد.

برادر! با مردمان از«صلاح» بگو نه آن که «سلاح» از نیام برکشی...

عصر ایران